நான் ஏன் எழுதுகிறேன் !

நான் ஏன் எழுதுகிறேன் !

(மா-மா-காய்)

ஊழிக் கால முதற்கொண்டே

ஓம்பும் தமிழின் சீர்கண்டே

பாழி னின்று பாருலகை

பாது காத்து மீட்டிடவே

ஆழிப் பதிய உற்றவற்றை

ஆக்கி யளிக்கும் உத்தமரை 

வாழி யென்றே வாழ்த்தவரும்

வள்ளல் பலரும் வாழ்கின்றார் !

கன்னல் தமிழில் காவியத்தைக்

கவரும் வண்ணம் காட்டுகின்றார்

மின்னல் போல வண்ணங்கள்

மிளிரக் கண்டேன் கவிதையிலே

தன்னை மயக்கும் தாலாட்டில்

சொல்லத் தவிக்கும் தாபங்கள்

என்னை வெல்லும் கற்பனையில்

எண்ணத் தொலையா இன்பங்கள் !

இன்பத் தொல்லை தாளாமல்

ஏடு தொட்டேன் பாத்தீட்ட

துன்பம் தீர்க்க வல்லானை

தொழுது வடித்தேன் எண்ணத்தை

என்னில் முளைத்த விதைகளிலே

ஏகும் குறைகள் ஆயிரமே 

தன்னில் மயங்கும் என்மனதோ

தவறா தேற்கும் அவைகளையே !

கானில் நிறையும் தளிர்போல 

கவிஞர் பலரும் எழுதுகின்றார்

வீணில் நானேன்  எழுதுகிறேன் 

விடையே இல்லாக் கேள்வியிதே 

ஊனில் உருகும் தமிழின்பால்

உள்ளக் காதல் பிடிப்பாலே

தேனில்  ஊறும்  களத்தினிலே

தயங்கி நானும் கால்பதித்தேன் !

போற்றிப் புகழ ஆள்வேண்டாம்

புலவர் என்னும் பேர்வேண்டாம்

காற்றில் கரைந்தே என்கவிதை

கானல் போலே மறைந்தாலும்

சேற்றில் மலரும் தாமரையாய்ச் 

செழித்த என்றன்  மனவரங்கில்

நாற்றாய் நின்றே அசைந்தாடி

நல்கும் இன்பம் பலகோடி !

திருமதி சிமோன்